MISS NIYO NA BA SIYA?

Miss niyo na ba si Amiel at ang kanyang kamartiran at katangahan sa pag-ibig? Konting hintay na lang. Paseeensya naaa.

Amiel Enriquez. Real picture is Ritsu Onodera, the protagonist of Sekai Ichi n Hatsukoi Koishiteru

I NEED TO 10

I NEED TO 10

POV ROME

“What did you said?” mataray na tanong ni Shirley kay Amiel.

“Excuse me?” sagot ni Amiel.

“Sinong sinasabihan mo ng malandi?” naiinis na tanong ni Shirley.

“Wala, bakit ba?” muling sagot ni Amiel.

“Hoy Amiel Enriquez. Dinig na dinig kita. Sinasabihan mo ako ng malandi. May nagawa ba akong masama sa iyo?”

“Actually hindi ikaw ang sinasabihan ko. Binabasa ko ang text sa akin ng kaibigan ko,” depensa ni Amiel sabay pinakita sa amin ang text message ni Rica.

Napahiya si Shirley at nag-apologize. Grabe nakahinga ako ng maluwag ng oras na iyon. Hindi ko alam kung bakit biglang ganoon ang inaasal ni Amiel. Sigurado ako hindi lang nagkataon iyon. Sinadya iyon ni Amiel.

Sa loob ng klase…

“Miel okay ka lang?” tanong ko.

Tumango lang siya. Feeling ko nagseselos siya at may tampo na naman siya sa akin.

Hindi ko na muna tinuloy yung lakad namin ni Shirley mamaya. Babawi muna siguro ako kay Amiel. Parang ang tagal naming hindi nagkakasama. Namiss ko siya seryoso. Paano kaya ako babawi sa kanya? Bahala na mamaya. Yayain ko na lang siya kung saan.

Sinundot ko yung pisngi niya.

Napatingin siya sa akin na kulang na lang ang sabihiin niya ay anong problema ko. Nakakunot ang noo. Ang sungit talaga ng taong ito. Pero ito ang gusto ko sa kanya eh. Hehehehe.

“Kain tayo after class?” yaya ko sa kanya.

“Busog pa ako eh,” sagot niya.

“Ahmmm samahan mo na lang ako kumain?”

“Bakit? Kailangan mo ng taga subo?”

“Sungit. Wag na nga lang. Namiss lang naman kita eh.”

“Wow huh. Araw araw kaya tayong magkatabi.”

“Araw araw nga pero parang wala ka rin naman kasi sobrang tahimik mo.”

“Ako pa may kasalanan sa yo?”

“Hindi naman. Naiinis lang ako dahil nagbago ka na. Napakatahimik, napaka modest at napaka-cold mo sa akin ngayon.”

“Tapos?” sarcastic niyang tugon.

Naiiinis na ako nang oras na iyon. Parang sinsasadya niyang maging sarcastic. Parang useless ang pag-eemote ko. Huminga ako ng malalim. Magiging sarcastic na rin ako.

“Akala ko lang naman kasi po ay okay na tayo matapos yung mga nangyari last year?”

Tumingin lang ulit siya sa mga mata ko. “Ano bang gusto mo mangyari?”

“Bumalik yung dati.”

“Okay.”

Hindi ko namalayan na dinismiss na kami ng prof namin. Buti na lang hindi naabala yung klase sa arguemnto namin ni Amiel.

Dali dali siyang tumayo. Pinigil ko siya. Hinawakan ko kamay niya.

“Bakit?”

“Eh di ba sasamahan mo pa ako kumain?”

“Oo nga pala.”

Napabuntung hininga siya. Nakakainis naman tong taong ito oh. Minsan na nga lang ako magrequest.

POV AMIEL

Narito kami ngayon at kumakain. Oo, kumakain na rin ako. Di ko matiis ang gutom ko. Sorry na hahaha. Kumain kami sa Adobo Connection. Ewan ko ang sarap ng kain naming dalawa.

“Akala ko ba hindi ka nagugutom?” nang iinis na tanong ni Rome. 

“Ah eh nagutom ako bigla. Bakit ba?” balasubas kong sagot.

“Iniiwasan mo na naman ba ako?”

“Wow nahiya naman ako sayo. Kapal ah.”

“Tara sa condo.”

“Bakit? Anong gagawin natin?”

“Inuman?”

“Anong meron?”

“La lang. Gusto ko lang ng kakwentuhan.”

“Ah. Kausapin mo mga nasa katabing kwarto mo,” pilosopo kong sagot.

Tumaas ang kilay ni Rome. Feeling ko napipikon na siya sa akin.

“Joke lang. Tara,” sabi ko. Hindi ko alam kung tama sinagot ko. Hindi ko yata alam ang pinapasok ko.

Nasa loob na kami ng condo ni Rome. As usual magulo ito. Kwarto ng isang lalaki. Nilabas niya ang ilang beer-in-can. Umorder din siya ng pizza para pulutan namin. I helped him to fry some prawn crackers. We watched a movie. Ako pinapili niya. Horror ang pinili ko dahil alam kong ayaw niya noon. Hindi ko alam kung bakit pumayag siya agad at hindi na siya nakipagargue pa sa akin.

Alam kong takot siya. Oo duwag siya sa mga horror movies dahil bigla na lang siyang napapakapit sa braso ko since nakaupo siya sa sofa at nasa sahig naman ako. Natatawa ako sa scene na iyon. Kilig? Ewan ko. May tama na yata ako.

Malapit na matapos ang movie at hindi pa ubos ang aming alak. Medyo may tama na ako dahil medyo malala na ang antok ko. Namumula na rin siya at humihikab. Bumaba siya bigla sa sahig at tumabi sa akin. Nagkadikit ang aming mga braso. Bigla siyang nag-initiate ng usapan.

“Kamusta ka naman?” tanong niya.

“Ayos naman ako,” sagot ko.

“Namiss kita.”

Tinungga ko lang ang aking beer bilang pagsagot. Bigla akong inatake ng hiccup.

Namalayan na lang namin na bigla na lang umuulan ng malakas sa labas. Lalong lumamig sa unit niya dahil na rin sa aircon.

“Anong pinagkakaabalahan mo ngayon?” tanong niya sa akin.

“Wala naman. As usual, pag-aaral tapos yung sa publication.”

“Oo nga pala. No offence, hindi ka ba nababagot sa buhay mo?”

Pumanting ang tenga ko. Ito ang ayoko sa lahat. Yung mas marunong pa sa akin at pinakikialaman ako.

“Anong ibig mong sabihin?!” medyo tumaas ang boses ko.

“Easy lang. Napapansin ko lang kasi na parang routine lang lagi ang ginagawa mo. Ayaw mo magventure sa mga new things.”

“Wala kang alam sa mga ginagawa ko sa buhay. In short, wala kang pakialam.” Nilapag ko yung lata ng beer sa table.

“Uy wag ka namang magalit. Hindi ko naman intension na laitin ang buhay mo. Nagtataka lang kasi ako.”

Hindi na lang ako umimik tutal hindi rin naman siya papatalo at ipipilit niya na gayahin ko siya na paYOLO YOLO lang. Tsss. I hate that outlook. Sobrang carefree. Hindi nila ako katulad. May sense of responsibility ako. 

“Galit ka ba?”

“Hindi. Naiinis lang.”

“Sorry. Hindi ko sinasadya. Hindi na ako mangingialam.”

Bumuntong hininga na lang ako. Bigla siyang umakbay sa akin.

“Bakit?”

“Wala lang. Masama bang umakbay?”

Hindi ako sumagot.

“Namimiss ko iyong dating ikaw.”

“Hindi kita naiintindihan.”

Tumingin siya sa mga mata ko. “Namimiss ko yung dating ikaw. Yung dati. Yung Amiel na mabait. Yung hindi masungit. Yung maalalahanin. Yung laging concern sa akin. Yung Amiel na handa lagging makinig. Yung Amiel na hindi kaharap ko ngayon.”

Ngumiti ako. Nakita ko na lang na naluluha ang mga mata niya. Napatungo na lang ako dahil naawa ako sa kanya. Hindi ko siya kayang makita ng ganoon. Hindi ko siya matiis.

“Hindi naman ako ang nagbago eh. Ikaw.”

“Oo siguro may pinagbago nga ako pero pareho tayo. Simula ng makilala mo yung Xavier na iyan. Nag-iba ka na.”

“Bakit ikaw? Eh di ba best buds kayo ni Amber?”

“Bakit pati si Amber napasok ditto?”

“EH bakit si Xavier dinadamay mo?”

“Kasi nga…Argghhh. Nawawalan ka na kasi ng time sa akin…Este lagi na lang siya ang kasama mo. Parang siya na ang bestfriend mo.”

“Eh si Amber? Eh di ba tuwang tuwa ka pa sa kanya dahil pinakilala niya sayo si Shirley tapos naging close kayo kaya kinakalantari mo na siya?!” naiinis kong sagot.

“Nagseselos ka na naman ba?”

Tumayo na ako para kunin ang gamit ko. Shit mali nga ang pinasok ko. Dapat hindi na ako pumayag makipag-inuman. Mabubuko na naman ako. Ayoko na maulit yung last year. Unfortunately, nadapa ako dahil sa kalasingan. Inangat niya ako para makatayo.

“Ikaw kasi. Ang lampa lampa mo. Lakas lakas mo magwalk out eh may tama ka naman.” 

Tinabig ko siya. At ayun nadapa na naman ako at medyo napalakas ito. Dito na ako napaluha.

“Amiel. Bakit ba? May nasabi na naman ba akong mali?”

SInuntok ko ang semento at nagsimulang umiyak. Wala itong tunog. Basta nakita na lang niya na tumutulo na ang luha ko.

“Anyare?” Itinayo niya ako at pinaupo sa sofa. Nahihilo na ako at umiikot ang paningin ko. 

“Ayoko na Rome. Pagod na ako masaktan. Alam mo iyon na ang sakit…Ang hirap! Araw araw kang nag-aalala at nagseselos. Nagaalala ka dahil baka kung ano anon a ang ginagawa niyo ng malanding si Shirley. Nagseselos ka dahil akala mo noon na okay na ang lahat at magtutuloy tuloy na kaso hindi. Ang tanga ko Rome. Ang tanga tanga ko.”

Niyakap ako ni Rome. Mahigpit. Namalayan kong umiiyak na rin siya.

“Ako ba itong tinutukoy mo?” tanong ni Rome.

Dinabog ko ang dibdib niya.

“Rome ayoko na. Sana hindi na lang ako naging ganito. Sana hindi na lang ako nainlove sayo. Sana…sana…”

“Miel, please wag mong sabihin iyan. Natatakot akong marinig. Huwag mo namang pagsisihan iyong ilang taon natin.”

Inaalo alo niya ako at hinihipana ng aking ulo para ako ay kumalma.

“Miel. Lalayuan ko na si Shirley. Promise. Kung iyon ang magpapaginhawa sayo. Tahan na.”

“Tapos ano? AKo ang gagawin mong dahilan?!”

“Hindi! Ano ka ba?”

Tinitigan niya ako sa mata at namalayan kong nakadampi na ang labi niya sa aking labi. Nakapikit siya habang nakahalik sa akin. Gusto kong pumalag kaso mahigpit ang kapit niya at gusto ko din ang nangyayari sa amin. Pero mali ito. Aasa na naman ako at masasaktan.

Lalo niyang idiniin ang pagkakahalik niya sa akin. At dahil sa kalasingan ay umayon na rin ang katawan ko. Nilabanan ko na rin ang halik niya. Pareho kaming lumuluha at sarap na sarap sa ginagawa namin. Sabik na sabik kami sa isa’t isa. It was a bittersweet kiss. Oo nasasaktan pa din ako habang kahalikan ko siya pero nandoon iyong matamis na aftertaste kasi nga mahal ko siya at hindi ko mapigilan ang nararamdaman ko. 

Nagsimulang igalaw ni Rome ang kanyang mga kamay at sinumulang himasin ang aking dibdib. Pababa ito ng pababa nang biglang nahulog kami sa sofa at naalimpungatan ako. Nagulat ako sa ayos namin at naitulak ko siya.

“Sorry hindi ko sinasadya,” sabi ko. Dali dali akong tumayo at pinahid ang mga luha ko. 

Pinigil niya ako dahil malakas ang ulan. Hindi raw ako makakauwi.

“Rome, salamat pero I need to go. Magtataxi na lang cguro ako,” sabi ko.

“Cant you see? Imposible kang makaalis baka bumaha,” pagpigil ni Rome.

Niyakap niya ako ng mahigpit habang nakatalikod ako.

“Huwag mong pandirian ang sarili mo. Hindi lang ikaw. Ginusto ko din yung nangyari,” pagpapakalma sa akin ni Rome.

“Please Rome payagan mo na akong umalis bago pa ako tuluyang mawalan ng respeto sa sarili ko,” pagmamakaawa ko sa kanya.

“O sige pero sa dalawang kondisyon,” pagpupumilit niya.

“Ano?”

“Ihahatid kita.”

“Agreed.”

“And kakalimutan mo ang nangyari ngayong gabi? Totally wala. Huwag magbabago ang pakikitungo mo sa akin.”

I nodded as a sign of agreement.

Sabay kaming lumabas at kinuhanan niya ako ng taxi. Pinayungan niya ako. Para akong babae. I mean para akong maysakit na todo alaga. Ang sarap. Kaso I shouldn’t get off my guard.

Basang basa kaming pumasok ng bahay at nakakatawa ang nangyari. Hindi ko na siya pinayagang umalis kasi bumabaha na sa labas. Pumayag na rin siya. Pinaligo ko siya at pinahiram ng aking damit. Medyo Malaki ito sa kanya pero tama lang.

POV ROME

Masaya ako na kahit malaki yung resentment niya towards sa akin eh hindi pa din niya maiwasang hindi mag-alala at mag-care. Alam ko marami akong kasalanan sa kanya. Gaya ng pangako ko babawi ako. Nagsisisi ako dahil nalimutan ko iyong mga sinabi ko sa kanya bago mag Christmas vacation. Pero paano si Shirley? Masasaktan ko siya. Ang hirap naman ng kalagayan ko kaso kailangan kong mamili. Pero…oo masaya ako kay Amiel. I care for him. I…I…yes…mahal ko na rin talaga siya.

Actually this is my first time galugarin ang bahay ni Amiel. Ngayon ko lang napasok ang mga kwarto at tagong lugar nito. Pinatulog ako ni Amiel sa guest room pero I insisted na kung pwede sa kwarto na lang niya ako matulog.

“Hindi ba pwedeng sa kwarto mo na lang din ako matulog?” pagpapacute kong request.

“Bakit? Hindi kasi ako sanay na may kasama sa kwarto,” sagot niya.

“Ngayon lang naman eh. Natatakot ako matulog mag-isa.”

“Sinong niloko mo eh mag-isa ka lang sa unit mo?”

“Eh kasi. Basta ang creepy sa room mo eh. Sorry sa nasabi ko. Pero…”

“Don’t worry. Naintindihan kita. Diyan kasi sa room na iyan namantay yung lola ko. Hahahahaha”

I approached him ang kinurot ko siya. Pinaghahampas ko yung braso niya as a sign na nakakainis siya. “Walang hiya ka talaga! Gusto mo na talaga ako mamatay no?”

“Hahaha. Sige na sa kwarto na tayo matutulog.”

Sa loob ng kwarto…

“Dito ka na sa kama. Sa sahig na ako matutulog,” deretsong sabi ni Amiel.

“No, ikaw ang may-ari ng kama. AKo ang bisita ditto so hindi ako papaya na sa sahig ka matutulog,” pagtutol ko.

“So palit tayo?”

“Hindi! Ayaw mo ba akong katabi?”

“Hindi ako sanay na may katabi matulog eh.”

                

Naglungkot lungkutan ako para mahalata niya. Success. Nadistract nga agad siya.

“Sige na. Sige na. Tabi na tayo. Wag kang malikot matulog ha?”

“Opo.” Nagpacute ang aking mga mata sa kanya. Hinawakan niya ang ulo ko at hinawi ang ayos ng aking buhok. Nakakatuwa. Di ko alam. Masaya ako.

Nakahiga kami ng biglang napansin ko ang isang hanay ng mga gamot sa shelves ni Amiel.

“What are those?” tanong ko sa kanya.

“Gamot? Ano pa ba sa tingin mo?” sagot niya.

“I mean bakit ka mayroon noon? May malala ka bang sakit?”

“Siguro.”

“Bigyan mo nga ako ng matinong sagot!”

“Bakit ka ba nagagalit eh hindi ko nga alam”

“Nag-aalala ako sa iyo. High dosage yung mga gamot na iyan.”

“High dosage ba talaga ang tamang term? Haha” pang-aalaska ni Amiel.

“Ah basta ewan ko pero alam ko yung mga gamot na iyan pang may mga cancer.”

Humarap si Amiel sa akin. Tiningnan niya ako sa mata. Ewan ko ngunit kahit madilim at tanging ilaw lang sa labas ang sumisinag sa amin nakikita ko na nagniningning ang kanyang mga mata. Masaya ito.

“Rome, matulog ka na. Lasing ka lang. Pahinga na tayo.”

“Pero?”

He kissed me on my forehead. Nakakabigla dahil ginawa niya iyon sa kabila ng mga nangyari kanina. That kiss is not made out of lust or init ng katawan. I can feel it. It was a kiss full of respect and gratitude.

“Everything will be okay soon. Maiintindihan mo rin ang lahat.” Namalayan kong nakatulog na siya.

I decided to sleep also. Naguguluhan pero mas pinili kong kumalma. Kung ano ano ang pumapasok sa isip ko.

SIDE STORY

“Tita kamusta pala yung sakit ni Amiel noong maliliit pa kami?” tanong ni Xavier sa kanyang Tita Gina, nanay ni Amiel.

“Ayun. Nawala yung symptoms. Pero sabi nung doctor baka raw bumalik since hindi madetect kung ano yun,” sagot ni Gina.

“Pero…” tugon ni Xavier.

“Oo alam ko. Aware din si Amiel. Natatakot ako para sa kanya,” naluluhang sagot ni Gina.

“Gina, don’t worry. Makakahanap tayo ng paraan. We will consult the best doctors. Tutulong kami ni Xavier sa sakit ni Amiel,” sabat ni Tesa, ang yaya ni Xavier.

“Maraming salamat, Tesa. Ang mahirap dito ay walang nakakaalam kung anong sakit ni Amiel. Ang tanging diagnosis ay leukemia,” sabi ni Gina.

“May awa ang Diyos, Gina. Makakahanap tayo ng gamot. Magpasalamat na lang siguro tayo at hanggang ngayon ay nakakasama pa natin siya,” pagpapakalma ni Tesa.

POV XAVIER

Nagulat ako sa narinig ko. Hindi lang pala basta basta ang sakit ni Amiel. Leukemia is not a nobody ailment. It is severe. It is a form of cancer! Kahit matagal kaming nagkalayo ni Amiel, nakilala ko ng husto ang buong pagkatao niya noong Christmas vacation. Napakabuti niya. Napakabait. A perfect model of a friend.

Ang nakapagtataka rito ay ang kanyang pagiging masigla with no signs of any sickness. Hindi ko siya nakikitang mamutla or mapagod. He’s very jolly and optimistic. He’s very active and energetic. He’s… he’s full of hope.

Suddenly, Tita Gina approached me…

“Xavier, nagpapasalamat ako sa Diyos dahil bumalik ka. Alam mo simula ng maging magkaibigan kayo ulit ng anak ko napapansin kong muli siyang sumaya.”

“Wala po yun.”

“Xavier, ngayon may clue ka na sa state of health ni Amiel. Pero alam ko lahat tayo clueless. Sabi ng doctor madedetermine lang ang kanyang sakit pag may isang symptom ang lalabas after many years. Xavier, hindi natin alam kung kalian at gaano katagal.”

“Tita wag po kayong magsalita ng ganyan.”

“Xavier, may simple akong hiling.”

“Ano poi yon?”

“Pwede mo bang pasayahin ang anak ko in all means?”

“Paanong pasayahin?”

“Basta. Sana lagi kang nariyan para sa kanya.”

“Yes, Tita.”

“Mas gusto kita maging bestfriend ng anak ko kesa sa Roma na iyon. Madami siyang nagawang sakit sa anak ko.”

“Tita, igalang natin ang preference ni Amiel.”

“Alam ko. Kaso nga lang…”

“Pero Tita I will fulfil my promise to you.”

“Thank you Xavier. Thank you.”

Itutuloy…

I NEED TO PART 9

Hindi maalis sa isip ko yung pakikipagkamay ko kay Xavier. Bakit ganoon ang naramdaman ko? Ang bilis ng tibok ng aking puso nung oras na iyon. Hindi ko maipaliwanag. Ang tanging naiisip ko nung kinamayan ko siya ay iyong una naming pagkikita ni Rome.

Si Rome. Actually namimiss ko na siya. Kinikilig ako tuwing naaalala ko yung nangyari sa amin nung University Christmas Party Celebration. During the fireworks presentation. Ang saya saya ko noong oras na iyon.

May nareceive akong text mula kay Rome.

“Merry Christmas sa aking bestfriend! Sana masaya ka ngayong Pasko kahit hindi mo ako kasama. Hahhaa. Joke. Sorry sa lahat ng mga nagawa ko sayo. Yung mga nasabi ko sayo totoo lahat iyon. Handa akong maghintay.”

Natouch naman ako sa text na iyon. Nireplyan ko siya ng “Merry Christmas din. Don’t worry napatawad na kita.” I received another text, “Pwede ba kitang tawagan?”. Rereplyan ko na sana ng oo nang biglang sumulpot sa harapan ko si Xavier na bigla kong ikinagulat. Napasigaw ako.

“Bakit ka nandito?! Nakakagulat ka!” sabi ko.

“Sorry bro. Pinapunta kami ni Tita Gina kaya nandito. Gusto ko sana na makakwentuhan ka kaya hinahanap kita,” sagot ni Xavier.

“Ah eh sorry. Nagulat talaga ako sayo.”

Umupo siya.

“Kamusta? Tagal nating hindi nagkita ahh.”

Feeling close?

“Ah eh ayos naman. Ikaw? Ang bata pa natin nung umalis ka.”

“Oo nga eh. Biglaa yun eh. Buti naaalala mo pa.”

“Ah eh oo.”

“Bakit paragn awkward ka sa akin?”

“Hindi naman. Ganito lang talaga ako.”

“Okay sige. Sabi mo eh. Saan ka pala pumapasok?”

“Sa U******. Psychology ang course ko.”

“Wow diyan ko din balak pumasok next school year.”

“Ayos yun. Magkikita tayo lagi. Ah eh matutulungan kita sa pagpasok mo.”

“Talaga? Tutulungan mo ako.” Nakangiti siya habang nakatingin sa akin.

Napatitig ako sa mukha niya. Hindi siya ganoon ka pogi pero may appeal. His eyes are very remarkable. Full of soul. So sincere. Nangungusap. Nakakaakit.

“Tara pasyal kita ditto sa bayan?”

“That’s a good idea.”

Halos dalawang linggo ang setup naming ni Xavier na ganito. Kwentuhan, gaguhan, lakwatsa, masaya. Naging close agad kami at napalapit sa isa’t isa. Parang bumalik yung pagkabata namin.

Bumalik ako ng Maynila nang sumunod na linggo dahil may pasok na. As usual ine-expect ko na susunduin ako ni Rome. Pero hindi. Na-disappoint ako. Bigla akong naalala. Shit. Two weeks kong hindi nirereplyan at kinakausap si Rome. Shet! Baka biglang nagtampo iyon. OMG. Kailangan ko siyang makausap agad!

Madali akong pumasok sa school at nakita ko kaagad siya ngunit may kasama siyang lalaki at isang babae. Maganda iyong babae, si Shirley. Yung lalaki niyang kaklase ay si Amber. Umalis na si Shirley at naisip kong sundan si Amber at Rome at pakinggan ang kanilang usapan.

“Pre ayos ba si Shirley? Type mo ba?” tanong ni Amber.

“Maganda si Shirley pero ayoko muna seryosohin to. Saka ko na siya liligawan.\,” sagot ni Rome.

“Hina mo naman bro. Sino ba ang nasa isip mo ngayon? Bakit ayaw mong patusin si Shirley? Sino ba gusto mo? Si Amiel? Hahahaha”

“Gago ka. Huwag mo na muna akong pakialaman. Watch my moves.”

“Ikaw bahala. Halata naming gusto ka din ni Shirley.”

Nagulat ako sa mga narinig ko. Halos two months palang silang break ni Lourdes at eto may kinakalantari na naman siyang iba. Wait, anu ba to? Nagseselos ba ako? Bakit parang ang lapit lapit nila ni Amber. Oo nakakapagselos. May basis naman ako para magtampo diba? Pero naalala ko halos two weeks ko siyang hindi siansagot. Iyon baa ng dahilan kung bakit naging malapit sila ni Amber? Kung bakit kinakalantari niya ngayon si Shirley? Kainis. Napakalandi mo Rome.

Naglalakad akong nakasimangot nang bigla akong ginulat ni Rica. 

“Oh bakit nakasimangot ka diyan?”

Kinuwento ko ang nangyari at ang mga narinig ko kay Rica.

“Ikaw naman kasi friend ang tanga tanga mo. Umasa ka na naman. Alalahanin mo confused pa din si Rome at sa itsura ni Rome mukhang naghahanap ng chicks iyan. Hanap ka na lang ng iba.”

“Oo nga no. Haist. Ako na naman siguro itong talo dito,” malamig kong tugon.

“Oh siya. Hinay hinay muna ng pakikipaglandian huh. Baka masaktan ka na naman.”

“Yes madam. Kaw talaga.”

Nagpaalam kami ni Rica sa isa’t isa.

Pumasok ako sa classroom. Naroon na si Rome sa kanyang upuan at umupo na ako. Nakita ko siya may katext. Nakangit siya at mukhang kinikilig. Shit. Nakakapagselos. Nag-init ang pisngi at tenga ko. Ako na ang nag-initiate na magsalita kasi mukhang wala siyang balak na kausapin ako.

“Sorry hindi kita narereplyan this past two weeks. Nagkaroon kasi kami ng bisita sa bahay kaya lagi akong busy.”

“Ayos lang iyon.” Matipid niyang sagot.

Hindi kami nagkikibuan maghapon kasi  busy siya sa katext niya. Bahala siya.

Buong linggo akong nagseselos at naghihintay kung kalian babalik sweetness niya. Ngunit nagkamali ako. Mukhang wala siyang balak maging sweet at makipagkulitan sa akin. Mas lalo yatang nagiging malapit sila ni Shirley dahil may times na magkasabay silang pumapasok at minsan kumakain sila ng lunch. Nabalitaan ko din kay Amber na nagde-date na din sila noong sumunod na linggo. Oo ako na naman ang talo. Simula palang ng taon nasaktan agad ako. Tama na siguro. Bahala na si Rome sa buhay niya.

*****

Two weeks na lang at malapit na ang Valentines. Shit. Valentines. Malamang magdedate at masaya si Rome. Eh ako paano ako? Ayun nagmumukmok sa isang tabi at nagseselos at nasasaktan. Pero, I made a resolution. Magfofocus na lang lalo ako sa pag-aaral ko. Magpapaka-active na rin ako sa student paper kaso nagtatrabaho din si Rome doon as a broadcaster pero bahala na.

POV: ROME

            Shirley is fun to be with. This girl is cool. Nagkakasundo kami. Minsan naiisip ko na sana mas nauna ko na lang siyang nakilala kaysa kay Lourdes. Feeling ko magcclick yung relationship namin. Pero di ko muna seseryosohin to.

Isang araw bigla akong in-approach ni Steve…

“Bro, may problema na naman ba kayo ni Amiel?” tanong ni Steve.

“Wala naman. Bakit?” sagot ko.

“Ah kasi napapansin ko madalang kayo magpansinan.”

“Ah wala yun.”

            Oo nga pala. Si Amiel. Masyado akong nagfocus kay Shirley. Nakakainis naman kasi siya two weeks niya akong hindi sinisipot. Tinamad na tuloy ko. At saka mabuti na rin na magfocus ako sa babae kesa sa lalaki. Maaayos pa naman siguro itong nararamdaman ko. Magagamot ito. Malilimutan ko din iyong feelings ko sa kanya. Lalaki ako at medyo naging clingy lang talaga ako noong mga nakaraang buwan.

            Isang araw ipinatawag ako ng student publication namin. This is it. This is my first break. Eto ang unang beses na ilalabas ang mukha ko sa telebisyon ng aming local college. Grabe excited ako.

            Nauna ako dumating sa office nang na-meet ko ang editor in chief na siya ring Chief of Staff ng project. Medyo magaan na ang loob ko sa mga katrabaho ko. Mabait at approachable sila. Ang EIC ng publication ay si Kuya Archie. 4^th year college na siya at very dedicated sa kanyang trabaho. Passion niya talaga ang Journalism kahit related sa social science ang kursong kinukuha niya. 

“So Rome, hintayin nalang muna natin ang magiging researcher at scriptwriter mo. Dadating na din ang magiging director ng inyong segment,” sabi ni kuya Archie.

“Yung director po ba ay student din?” tanong ko.

“Actually, yes.. Pero hindi siya estudyante ngayon. Next year sya mag-eenroll.”

“Ahh. Pero ka-age ko po ba siya?”

“Of course. Ka-batch niyo siya.”

“Okay. Im excited to meet him or her?”

“Him. Lalaki kayong tatlo sa segment na ito.”

“I see. Sana maging kasundo mo sila.”

“Malamang magiging kasundo mo yung scriptwriter kasi…”

May biglang pumasok sa pinto. Dalawang lalaki ang naaninag ko. Nagulat ako sa nakita ko. Si Amiel at isang lalaking kasingtangkad ko na may dating. Nagtataka ako dahil mukhang magkakilala at close sila ni Amiel. Parang matagal na silang magkakilala. Intriguing. Nagkatitigan kami ni Amiel pero nauna siyang umalis ng tingin.

“So kumpleto na tayo. Rome, siguro kilala mo na si Amiel. Hahaha. He’s the one who will be the scriptwriter of the program. Meanwhile, Rome meet Xavier. He will be your director. Xavier is a renowned young amateur and nonprofessional director in Los Angeles. He received numerous awards during his high school years. I hope the three of you will produce chemistry,” sabi ni Kuya Archie.

“Nice to meet you,” sabay abot ng kamay ni Xavier.

“Same here. My name is Rome.”

“I’m Xavier. And I will introduce you to your scriptwriter…”

“I know him. We’re friends, right?”

“Ah yes yes” gulat na sambit ni Amiel.

            Bakit ganon ang sagot ni Amiel? Parang nagaalinlangan siyang sabihin na magkaibigan kami?

“Xavier, start the business,” utos ni Kuya Archie.

“Okay technically Rome and Amiel under ko kayong dalawa. Rome, hindi ka mas mataas kay Amiel and vice versa. Understand?” panimula ni Xavier.

Tumango kaming pareho ni Amiel.

“Amiel, basic rule. I won’t dictate you.  But I want the script two days before the filming date.”

“Noted.”

“Rome, hindi pa kita ganoon kakilala unlike Amiel so ang assumption ko lang ay mabilis kang magsaulo ng script just like what Amiel said?”

“Yup.”

“Good. Ahmmm first episode daw natin ay i-feature ang isang professor in this college. Amiel, sayo ko ipagkakatiwala yung flow ng show. Make it only 15 minutes. Can you give me the outline after two four days?”

“Okay.”

“Thank you. Well, dito na tayo magtatapos.”

“Ahmm anong gagawin­ ko, Xavier?” tanong ko.

“Wala,” brusko niyang tugon. “Joke lang. Hintayin nalang muna natin yung script.”

Naiinis ako ditto kay Xavier. Sobrang yabang. Akala mo kung sino eh bago lang naman siya ditto sa office. Eh ano naman kung marami siyang awards sa America? Hello? Nasa Pilipinas kaya siya. 

Lumapit si Xavier kay Amiel at hinawakan ang balikat nito. Pinisi niya ito. Nasaktan si Amiel kasi medyo malakas ang pagkakakurot niya.

“Aray. Sakit ah,” angal ni Amiel.

“Sorry na. Tara let’s eat. May one hour pa naman before yung klase mo right?” yaya ni Xavier.

“Ah okay sure. Saan?” tanong ni Amiel.

“Ikaw bahala,” sagot ni Xavier.

“Tara mag-Starbucks.”

“Tara. Help me to complete my stickers.”

“Sige wag na lang pala doon. Hahaha.”

            Sinundot ni Xavier si Amiel sa tagiliran na ikinagulat ni Amiel pero halata sa mukha niya na nakikiliti siya. Pareho kaming nabigla sa ginawa ni Xavier. Nagulat ako dahil parang ganun na kalalim ang relationship nila. Halata din sa mata ni Amiel yung pagkabigla. 

            Nakita ni Amiel na nakatingin ako sa kanila. Nailang siya at biglang tumayo at niyaya nang lumabas si Xavier. Nahiya ako sa oras na iyon.

“Ok lang iyan,” nagulat ako biglang nagsalita si Kuya Archie.

“Po?” tanong ko.

“Don’t deny. Matagal ko na kayong napapansin. Oh sya alis na muna ako,” sagot ni Kuya Archie.

Napabuntong hininga ako sa sinabi ni Kuya Archie. Paano kaya ito? Bakit ganito ang nararamdaman ko?

POV: AMIEL

“Ok ka lang ba? Bakit bigla kang nanahimik?” Xavier asked.

“Nothing,” sagot ko.

            Matagal tagal na rin palang ganito ang set-up naming ni Xavier. Halos lagi kaming magkasama simula noong duamting siya sa probinsya. Ewan ko. Maraming nagbago sa amin pero nandoon pa din yung childish features niya nung bata pa kami. Medyo hindi ko lang talaga masakyan yung angas niya pag minsan.

Nasa loob kami ng Starbucks a we’re drinking our frappe when Xavier suddenly asked, “Tell me more about Rome.” Ikinuwento ko naman ang lahat.

“I heard from Tita Gina that you and Rome are bestfriends,” sabi ni Xavier.

I nodded as a sign of agreeing.

“But there is something wrong right?”

“I guess so,” nadulas kong sabi sa kanya.

“I knew it. Tama ang hinala ko sa mga kwento ni Tia.”

“What?”

“You and Rome are more than friends right?”

“I don’t know what you’re talking.”

“Tita narrated to me what happened in the bar incident and paano kayo nagkabati. Kinuwento din niya kung gaano kayo ka-close at kung gaano mo siya kabilis pinatawad. Even Tita is confused kung bakit ganun ka kabait sa kanya.”

I buffered.

“Sabi pa nga ni Tita sana raw ako na lang ang naging bestfriend instead kay Rome. Sorry for saying this to you. But your mom doesn’t trust him.”

“I know and hindi ko siya masisisi.”

“There is something more I want to know.”

Naramdaman ko na itatanong niya ang sexual preference ko kaya mabilis kong binago ang usapan. Bingo!

“Ahm Xavier malapit nang mag-time. I gonna get start walking to my building.”

“Hatid na kita.”

“No need.”

“I insist.”

Wala na akong nagawa kundi pumayag na lang. Inakbayan niya ako habang naglalakad kami. Naiilang ako pero ok na rin ito. Buti na lang kasi nasalubong naming magkasama si Shirley at si Rome. Nagulat si Rome ng makita kami ni Xavier habang nakaakbay ito sa akin. Pinauna na niyang pumasok si Shirley dahil may itatanong daw it okay Xavier.

Bumitiw si Xavier sa pagkakaakbay ng lumapit si Rome na maangas din ang dating. Nagtanong itong si Rome,

“Pre ask ko lang kung kalian ang shooting natin.”

Napansin siguro ni Xavier ang brusko at kakaibang asal ni Rome sa kanya kaya sumagot din ito ng pabalang.

“Kung kalian ko gusto.”

Nanlaki ang mata ni Rome dahil halatang barado ito sa sinambit ni Xavier. Humarang ako at nagsalita,

“Wala pang exact date kasi hindi ko pa po nagagawa ang script, Haring Rome.” Sarcastic ang tono ko.

“Oh sya alis na ako Miel.”

“Sige bye ingat ka.”

“Tara pasok na tayo sa room?” inosente kong yaya kay Rome.

Tumango lang siya. Umupo kami sa aming designated seats. Hindi mapakali si Romeng araw na iyon. Alam ko nagnanakaw siya ng tingin sa akin. Everytime na hindi ako nakatingin eh sinisipat niya ang mukha ko tapos kapag akmang huhulihin ko siya eh ililingon niya ang kanyang leeg. Clueless ako kung anong problema niya.

Vacant kami ng isang oras dahil wala kaming prof. Nagrequest siya.

“Miel, pahiram ng phone?” sabi ni Rome.

Nagulat ako dahil siya ang unang nag-initiate ng usapan after ilang weeks.

“Bakit?” sagot ko.

“Palaro. Please?”

“May sarili ka naming phone diba?”

“Gusto ko yung games mo sa phone mo.”

“Ayos ka lang? Alam mong hindi ako naggagames sa phone ko.”

“Yung…yung Snake! Ang damot mo naman eh!” medyo napasigaw siya na ikinagulat ko. Namisiterpret koi yon na nagalit siya.

“Eto,” malamig kong tugon.

“Uy sorry di ko sinasadya. Hindi ako galit. Don’t worry.”

Hindi ako sumagot.

“Ui…ui…wag kang magalit sa akin. Nabigla lang talaga ako,” panunuyo ni Rome sabay haplos sa aking dibdib.

Tinabig ko siya at sinabi, “Pakibalik nalang ng phone kop ag tapos ka na maglaro. Huwag mong uubusin yung charge.” Tumayo ako at lalabas na sana nang,

“Saan ka pupunta?”

“Diyan lang sa labas.”

“Anong gagawin mo doon? Ayaw mo ba akong panoorin maglaro tulad ng dati?” Hinawakan niya ang braso ko na parang pipigilan akong lumabas.

“It’s none of your business.” Mabilis akong naglakad papalabas. Alam kong sinundan niya ako pero hindi niya ako inabutan. Buti nalang.

POV: ROME

Ano ba itong nagawa ko? Matampuhin nga pala itong si Amiel. Shit. Bakit nawala yun sa isip ko? Pero okay na rin. Bakit ba hindi ako mapakali ngayon? Hindi talaga ako mapapanatag. 

Namalayan ko na lang ang sarili ko na binuksan ang inbox ng phone ni Amiel at unang unang nakita kong thread ay yung conversation nila ni Xavier. Kinakabahan ako pero binuksan ko pa din. I scrolled from the top and ito ay nung January lang nagstart. In fairness, ang haba ng thread nila. Kwentuhan at bakit ganoon? Parang ang sweet nila? Nagseselos ba ako? Hindi. I’m just confused. Nawalan na ako ng gana maglaro since itong panghahack nmn ng inbox ang purpose ko eh. Mission accomplished.

Hinanap ko si Amiel at ito’y nasa bench lang sa labas ng room naming. Binigay ko yung phone niya at inakbayan ko siya.

“Miel?”

“Oh?”

“Sorry na.”

“Ok.”

“Ala naman eh. Singaw sa ilong mo eh. Sorry na please?”

“Oo na nga.”

“Please? Sorry na huhuhuhu (iyak iyakan mode). Di ko naman sinasadya eh. Promise. I swear.”

“Oo nga. Umalis ka na nagbabasa ako.”

“Hindi ka na galit sa akin?”

“Oo nga!”

“Sungit. Eh bakit ayaw mong tumingin sa akin?”

“EH ano ngayon?”

“Tingnan mo ako sa mata at sabihin mong hindi ka na galit.”

“Wow. Demanding.”

Sinundot ko siya sa tagiliran at napayuko siya sa sakit at kiliti. Pinagpatuloy koi yon hanggang tumingin na siya sa akin at ginawa ang sinabi ko.

“OO na tang ina. Hindi na ako galit. Tama na. Nakikiliti na talaga ako! HAhahahaha” pagmamakaawa ni Amiel.

Nawala lang sa momentum yung kulitan naming ng may nagtext sa kanya. Si Xavier. Nireplyan niya naman ito

Xavier: What time is your dismissal, Miel?

Amiel: 5PM. Why?

Xavier: Nice. Can I ask you to go out? Let’s watch a movie.

Amiel: Ahhh di ako pwede tonight eh. I have something to do.

Xavier: Sayang naman.

Amiel: Sorry. Bawi ako next time.

Haist. Buti nga. Tinanggihan ni Amiel. What a relief. Akala ko papayag si Amiel. Anu yun magdedate sila? Ulol?

Kaso biglang dumaan si Shirley at umupo sa tabi ko.

“Ah eh… Aalis na ako. Baka nakakaabala ako sa inyo,” pokerface na remarks ni Amiel.

Hindi ako nakasagot. Medyo tinamaan ako. May dating yung sinabi niya. Kainis. Nabara niya ako ngayon ah.

Pagdaan niya sa amin ni Shirley ay may salita siyang ibinulong na accidentally narinig naming dalawa. Napataas ang kilay ni Shirley ng marinig iyon at napatayo din ako dahil mukhang napikon si Shirley sa sinabi ni Amiel. 

“Malandi.” Ito ang salitang narinig ko.

Itutuloy…