I NEED TO PART 5

POV: AMIEL

            Matagal na rin pala simula nang nagkalayo kami ni Rome sa isa’t isa. Pero sanay na rin naman na ako. Oo medyo may sakit at konting pangungulila pero mas okay na ito kesa naman lagi kong pinapahirapan ang sarili ko na umasa na matutunan din niya akong mahalin. Syempre nagseselos at nalulungkot pa din ako pag nakikita ko sila ni Lourdes na magkasama at masaya. Minsan napapabuntong hininga na lang ako. Isa sa mga magandang bagay na nangyari sa akin simula nang iniwasan ko si Rome ay napalapit lalo ako sa Diyos. NAtuto akong magdasal. Linggo lingo na rin akong nagsisimba. Madalas na rin akong dumaan sa simbahan upang bisitahin ang Blessed Sacrament. In short, mas lalong lumalim ang relasyon ko sa Diyos.

            Maaaring pinagtatawanan niyo ako pero sa pamamagitan ng pagdarasal ay napupunan yung pagkukulang na hinahanap ko. Masaya ako dito lalo na at may mga kaibigan at pamilya naman akong kumakalinga at nagpapasaya sa akin. Akala ko ayos na yung ganitong setup. Ngunit mali pala ako. Hindi natin dapat takas an ang problema dahil mas lalo itong lumalala.

            Buwan na nang Disyembre. Malapit na ang Pasko. Malamig na ang simoy ng hangin. Damang dama mo na ang kapaskuhan dahil sa mga dekorasyon at mga pailaw sa paligid lalo na sa aming unibersidad.

            Ako ang taong may ayaw sa Pasko. Napakalungkot noon para sa akin. Siguro dahil hinahanap ko ang isang masayang Pasko kasama ang aking buong pamilya. Pero hindi na ito mangyayari pa. May iba nang pamilya ang aking ama. Pero may komunikasyon naman kami. Masaya naman kaming mag-iina kasama ang kapatid kong babae. Ngunit may kulang. Siguro naghihintay ako ng isang taong magmamahal sa akin. Isang taong tatanggapin ako ng buo. Naghahanap ako ng isang taong magpaparamdam sa akin ng init ng kanyang pagmamahal sa isang malamig na Pasko. Pero hindi na ako naniniwala roon. Imposible iyon. Mamamatay siguro akong malungkot at nag-iisa.

            Isang gabi, nagkayayaan ang kaming mga lalaki na mag-inuman sa isang bar. Sumama ako dahil namimiss ko na rin sila. Ganun din si Rome. Na-late ako ngunit unfortunately magkatabi kami ni Rome. Sobrang awkward sa pagitan naming dalawa. Lima kami sa mesa. Nang medyo lumalalim na ang gabi at napaparami na ang inuman ay biglang nagsalita si Borj.

“Amiel. Rome. Umamin nga kayo sa amin. Seryoso to ah. Magkaaway ba kayo?”

Nabigla ako sa tanong ni Borj. Hindi ko alam kung aaminin ko sa kanila o hindi.

“Oo nga. Hindi niyo maikakaila sa amin na may tension sa pagitan ninyong dalawa. Ano bang nangyari sa inyong dalawa?” sabat ni Miggy.

“Amiel, mauna ka mag-share. Please? Hindi ka makakapagsinungaling sa amin.”

“Wala akong alam sa pinagsasabi niyo,” deretso kong tugon.

            Biglang hinampas ni Rome ang mesa.

“Eh bakit hindi mo sabihin ang totoo, Amiel? Ha?!”

            Napatingin kami sa kanya. Kinakabahan na ako.

“Bakit hindi mo sabihin sa kanila na nagseselos ka sa relasyon namin ni Lourdes kaya hindi mo ako kinikibo. Oo, nagseselos yang si Amiel kasi silahis siya. Matagal na niya akong gusto.”

            Nagulat kaming lahat sa sinabi ni Rome. Hindi ako makaimik. Shit. Guilty ako.

“Pwe, ano gusto mo akong sampalin? Sige gawin mo. Apektado ka no? Kasi aminado ka sa sarili mo na bakla ka!”

            Tumayo ako upang dakmain ang leeg niya. Binuhat ko siya mula sa collar nung polo niya.

“Ulitin mo ang sinabi mo,” malamig kong tugon.

“Bakla ka!”

Doon ko siya sinuntok sa mukha ng malakas. Gumanti siya. Pareho kaming duguan ang labi. Dehado ako sa kanya kasi matigas siya. Hindi naman kasi ako sanay sa awayan eh. Sinusuntok niya ako ng mabilis at hindi ako makalaban.

            Sinubukan kaming awatin nila Borj, Miggy at Steve. Hawak ako nilang tatlo samantalang si Rome ay hawak ng mga waiter.

“Ano? Sige lumaban ka? Bakit mo tinatanggi na bakla ka? Alam ko na ang lahat. Nabasa ko ang sulat mo.”

Sulat?

Sulat?

Anong sulat iyon? Napapaisip ako at bigla kong naalala ang sulat sa notebook ko na ginawa ko. Sinulat ko ito sa maliit na papel ngunit nawala ito noong isang linggo. Akala ko naitapon ko sa basurahan. Iyon pala hawak niya. Nagdilim na ang paningin ko at pinilit kong makaalpas kanila Steve. Inatake ko ng suntok si Rome ngunit nakaganti siya nang ibato niya sa akin ang isang bote ng alak at tumama ito sa ulo ko. Nahilo ako dahil sa lakas at sakit ng tama sa akin ngunit buti na lang nakakita rin ako ng bote at naibato ko ito sa kanya. Unfortunately, hindi ko na nakita kung tumama ito sa kanya. Nahimatay na ako at nawalan na ako ng malay.

Nakaupo ako sa simbahan hawak ang isang papel at ballpen. Napagpasyahan ko kasing sumulat ng isang liham para kay Rome. Ngunit hindi ko ito ibibigay sa kanya. Pang-alis lang ng depresyon.

            Dear Rome,

Masaya ako na naging kaibigan kita. Masaya ako sa dalawang taon ng pagkakaibigigan natin. Masaya ako at nagpapasalamat dahil nakilala kita bilang isang kaibigan. Hindi ko sinasadya ang lahat. Hindi ko inaasahang mahuhulog ang loob ko sayo. Hindi ko inaasahang mamahalin kita at magiging malapit ka sa puso ko. Patawarin mo sana ako kung lagi akong naging aburido at galit sayo simula nang maging kayo ni Lourdes. Mahal kasi kita. Nagseselos ako at nasasaktan ako. Sorry, tao lang din ako na nasasaktan. Sorry, dahil hindi ko mapigilan ang nararamdaman ko sayo. Miss na miss kita. Pero alam kong hindi na maibabalik ang dati. Mahal na mahal kita Rome.

                                                                                                                        Nagmamahal,

                                                                                                                        Amiel

Namalayan ko ang sarili ko na lumuluha habang sinusulat ang liham na ito. Matapos koi tong maisulat ay dumeretso na ako sa classroom. Naramdaman kong naiihi ako at minabuti kong pumunta ng banyo dahil wala pa naman ang propesor. PAgbalik ko ay nagulat ako sa nadatnan ko. Magulo ang aming mga upuan at sumabog ang filler notebook ko. Inayos ko kaagad ito. Natapos ang aming klase at umuwi ako sa bahay. Chineck ko ang aking kwaderno at napansin na wala ang aking liham. Shit! Fuck! Lahat na yata ng mura ay nasambit ko ng hindi koi yon mahanap. Sumuko ako matapos ang isang oras ng paghahanap. Bumalik pa mismo ako sa simbahan at sa patio na aming dinaanan ngunit wala ito. Ang tanging naiusal ko na lamang na panalangin ay sana walang makakita ng sulat na iyon.

Kinabukasan, pagpasok ko sa aming silid ay pinagtitinginan ako ng aking mga kaklase at pinagtatawanan. Pinuntahan ako ni Steve. Akala ko may sasabihin siyang seryoso ngunit sinampal niya ako at sinabing, “Hi Papa!” Fuck. Nagtawanan ang lahat. Nagsimula silang batuhin ako ng gma basura at papel na binola. Tumakbo ako palabas ng classroom para umuwi ng bahay ngunit hinablot ako ng mga lalaki kong classmate. Dinala nila ako sa liblib na bahagi n gaming unibersidad. Hawak nila ang mga braso ko. Nagsimula na silang bastusin ko. Nilalagay nila ang palad ko sa mga ari nila. Ang iba mismong piantigas pa ang kanilang ari at ibinalot ang mga iyan sa aking mga kamay. Iyong iba pinipilit na isubo sa akin ang kanilang titi. Sa bawat pag-ayaw ko ay isang suntok sa tagiliran, sipa sa aking sikmura at tadyak sa aking mukha ang nararamdaman ko. Nakita ko lang si Roma na nakatayo sa isang tabi. Nakangiti at tuwang tuwa habang nakikitang naghihirap ako. Dahil sa katigasan ng ulo ko, pumutol ang mga lalaki ng isang sanga sa puno na puno ng langgam at pilit na isinasaksak ito sa likuran ko. Fuck. Ang sakit. Tama na! Ayoko na.

“Rome” ito ang huling salita na nabanggit ko.

Minulat ko ang aking mata habang hinahabol ko ang aking hininga. Isa lang palang masamang panaginip. Ngunit lumuluha pala ako habang tulog. Ang sakit ng ulo ko maging ng buong katawan ko. Pagkamulat ko ay nakita ko ang aking ina at si Rica na nagbabantay sa akin. Tuwang tuwa ang aking ina maging si Rica at ang aking kapatid na babae nang ako’y magkamalay na. Tinawag nila ang doctor at kinonsulta nito ako. Sinabi naman ng doctor na ayos na ako at pahinga lang ang kailangan ko.

“Alam mo anak nagalala ako ng husto sa iyo. Bakit ka ba kasi nakipag-away? Gusto mob a ipa-blotter natin iyang kaibigan mo?”

“Wag na po, Ma. Lalo lang lalaki ang gulo.”

“Hindi maari iyan. Grabe ang ginawa niya sa iyo. Akala ko malapit kayong magkaibigan pero bakit kayo humantong ditto?” galit na sambit ng aking ina.

“Tita, hayaan niyo nap o ang desisyon ni Amiel. May personal siyang mga dahilan na hindi niya pwedeng sabihin sa inyo. Intindihin nyo na lang po ang binate niyo,” pagpapakalma ni Rica kay Mama.

“Kayo talagang mga kabataan kayo oh. Oh basta Amiel tandaan mo nanay mo pa din ako. Kung kailangan mo ng tulong nandito lang kami ni Cagalli.”

Tumango lang at ngumiti ako kay Mama. Alam na niya iyon na nagpapasalamat ako sa kanya. Lumabas muna si Mama at si Cagalli dahil alam niyang gusto kong makausap si Rica.

“Friend, anong nangyari? Sabihin mo sa akin ang totoo?”

“Masakit, Rica. Sinigawan niya akong bakla at ibinuko niya ako sa mga kaibigan naming na silahis ako. Pinahiya niya ako. Nawalan na ako ng moral at mukhang maihaharap.”

Nagngingitngit si Rica sa mga narinig niya. Gulat na gulat siya sa mga narinig niya. Magsasalita n asana siya nang dumating ang mga kaklase kong babae at kinumusta nila ako. Malakas ang kutob ko na wala pang nakakaalam ng buong pagkatao ko sa kanila. Binisita din ako ni Steve. Tanging siya lang ang bumisita sa akin. Masakit sa akin iyon dahil ang mga inaakala kong tunay kong kaibigan ay nilalayuan na ako dahil siguro pinandidirian nila ang pagkatao ko. Pero sabagay ditto mo malalaman kung sino ang mga tunay mong kaibigan. Actually, matagal ko na itong tanggap at pinaghandaan.

Inuwi na ako sa bahay ng makalwang araw. Nalaman ko na ako lang ang naospital dahil nakailag si Rome sa binato kong bote. Buti na lang daw. Nagulat ako ng si Rome daw ang nagbayad ng mga billings ko sa ospital. Hindi ko alam ang dahilan. Siguro iyon ang mga naging arrangements.

Pumasok na rin ako matapos ang isang linggo pahinga. Pinilit kong habulin ang mga klaseng naiwan ko. Medyo marami nang pinapagawa dahil malapit na ang Christmas break. Malapit na nga ang Pasko. Masaya na ang mga tao. Ngunit ako malungkot pa din.

Minsan, sinipag akong umattend ng Simbang Gabi at ito ang unang araw. Syempre mag-isa lang ako. Hindi ko na rin nakakasama sila Miggy at Borj. Mailap na rin ako sa barkada naming kahit sa mga babae. Si Steve? Madalang na rin niya ako samahan.

Nasa loob ako ng simbahan. I am currently reflecting in front of the tabernacle nang may tumabi sa akin. Hindi naming sinasadya na tingnan ang isa’t isa at nagulat kami. Patay kasi ang ilaw at nakatutok lang ang lights sa Tabernacle. Si Rome ang tumabi sa akin. Maging siya ay nagulat. Iiwas na sana ako ng tingin ngunit ngumiti siya sa akin at binati niya ako. Tumango lang ako sa kanya. Ngunit tahimik pa din.

Nagsimula na ang Misa. Dahil medyo maraming tao ay nagsisiksikan kami sa isang hanay. Hindi maiaalis na magkadikit ang aming mga braso at siko kaya ilang na ilang ako. Maging sa pag-upo ganoon din. Minsan nga, may mga pagkakataon na napapasandal ang kanyang hita sa akin. Hindi ko nalang iyon pinansin.

Dumating na ang Homiliya/Sermon ng pari.

“Ang Pasko ay hindi lamang panahon ng pagmamahalan at pagbibigayan. Ang Pasko ay panahon din ng pagpapatawad. Ito ay panahon upang palayain ang ating mga puso mula sa sakit at galit na nang-aalipin sa atin. Bakit kailangan nating magpatawad ngayon kapaskuhan? Simple lang! Dahil ang Diyos ay mapagpatawad. Pinatawad niya ang ating mga kasalanan sapagkat ipinadala Niya ang Kanyang bugtong na anak upang maging tao at makisalamuha sa atin. In short, ang Diyos ang naging tao upang mamuhay sa atin. Kung hindi niya pinatawad ang kasalanan ng ating mga unang magulang, malamang hindi natin makikilala si Hesus. Kung si Hesus ay hindi naging tao katulad natin, hindi natin makakamtan ang langit. Hindi tayo rito makakapasok. Hindi tayo maliligtas.”

Napaka-striking ng sermon ni Father para sa akin. Grabe tinamaan ako. Ito na nga ba ang tamang panahon upang magkabati ulit kami ni Rome? Hindi eh. Mahapdi at sariwa pa ang mga sugat sa pagitan namin.

Nagpatuloy ang Misa at dumating yung portion na magbabatian ng “Peace be with you!” Hindi ko sana sya lilingunin ngunit bigla nyang hinawakan ang mga braso ko at pinihit ako paharap sa kanya at sinabing, “PEACE BE WITH YOU!” Matagal siyang nakatungo sa harapan. Nagulat ako sa ginawa niya. Upang hindi siya mapahiya, binati ko na rin siya at tumango lang ako. Manghang mangha siya sa ginawa ko na nakita ko na naluluha siya habang tinitingnan ako. Nagkatititgan kami ng ilang Segundo ng bigla niya akong inakap. Syempre yakap na pangkaibigan. Wala akong reaksyon nun. Binulungan ko na lang siya na bumitiw na siya dahil may mga taong nakatingin.

Tahimik lang kami hanggang matapos ang Misa. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Nakalabas ako ng simbahan at nagmadaling umuwi. Ayokong makita ulit siya.

ITUTULOY…